PVAF invites input on this very important topics as the above noted
cultural clash also has been known to cause the following intra-generation pain
and suffering:
- parent-children disconnect;
- parents and children losing their own mother language and thus losing
their culture, heritage, customs and traditions;
- loss of the above subsequently cause loss of their own human identity;
- loss of human identity results in inferior complex;
- inferiority complex in turn causes lots of physical, intellectual,
emotional and spiritual stresses in life.....
- ultimately resulting in destruction of self and the family;
- which is not the reason majority of minority left their country of origin
to settle in a country where they become a minority...THE REASON WAS TO
MAKE TOMORROW HAPPIER AND MORE PROSPEROUS....
Please write your thoughts on the above about WHY, HOW, WHAT, WHERE AND
WHEN this life destroying phenomenon happens and what can be done for it to
be a HAPPIER TOMORROW....This is an important veD study as veD = SCIENCES
OF CREATION AND LIFE does information on this topic....just click on the
POST A COMMENT in the title of this news posting and write on to
share your knowledge to help those who are suffering the pain of cultural
clash....
The following is the report on what is happening in Netherlands, Europe among
Hindu teenage girls.....
Netherland Hindu Council
Deals
With High Suicide Rate of
Hindu Youths
From
Hinduism Today: Source web site:
Dutch Language
THE HAGUE, NETHERLANDS, November 21, 2003:
The Hindu Council of the Netherlands (Hindoe Raad Nederland) organized a
conference on suicide attempts among Hindu youth at The Hague on November 20.
This is the first time that the Hindu community has gathered to discuss a long
taboo subject.
Three years ago, it was established by the GGD (Local Institutes of Public
Health) that the number of suicide attempts among the mostly Hindu young
daughters of the Surinam immigrant community is far above the national average.
An earlier study by Professor Schudel, professor of clinical and social
psychiatry, indicated that girls between fifteen- and
nineteen-year-old from Surinamese, Turkish and Moroccan immigrant communities
were three to four times more likely to attempt suicide than their native Dutch
peers.
He concluded that despite the facts which
show that their suicide attempts rarely succeed, the numbers give clear evidence
of extreme social stress and depression.
The Dutch response to the study from the GGD was to initiate a program of
weekly discussion groups for foreign girls at several different Hague schools.
This six-month program consists of group discussions covering subjects such
as infatuation, boyfriends, sexuality, relations with their Dutch peers, older
people, and with their family.
The municipal service of Public Health, which is coordinating these
initiatives, plans to create a central spot in the city where immigrant young
people can seek confidential help. Two social workers who have been working with
the Hindu community for many years say that the problems caused within families
whose children are caught in the clash between
two cultures is enormous and far under-reported.
Though the conference is a hopeful sign, they feel that the Surinam Dutch (hindoestaanse)
community must do more and immediately commence to deal with this problem itself
through organized programs within its innumerable foundations, associations,
mandirs and mosques.
Web site: Dutch
Allochtone jongere doet vaker zelfmoordpoging
Naar schatting tweehonderd allochtone jongeren in Den Haag doen jaarlijks een
zelfmoordpoging. Onder hen zijn veel Surinaams-hindoestaanse meisjes.
Maatschappelijk werker T. Rangoe van het Haagse maatschappelijk werk voor
migranten denkt dat het werkelijke cijfer nog veel hoger ligt. Veel pogingen
worden niet geregistreerd. De familie houdt het liever binnenskamers. Rosita
Naipal, maatschappelijk werkster in Segbroek en Loosduinen, zegt evenals Rangoe
meer pogingen te signaleren, al kan ze geen aantallen noemen. Of het aantal
toeneemt kan de Haagse GGD niet bevestigen, omdat de dienst nog onderzoek doet.
Dat wordt in 2006 afgerond. Verzamelen van pogingen tot suïcide is overigens
lastig, omdat er geen centraal meldpunt is. Vaak rapporteren huisartsen,
ziekenhuizen en andere hulpverlening dezelfde poging afzonderlijk. Drie jaar
geleden constateerde de GGD dat het aantal zelfmoordpogingen vooral erg hoog is
onder hindoestaanse meisjes. Zij doen drie tot vier keer vaker een poging dan
Nederlandse leeftijdgenoten. Een aantal Haagse middelbare scholen is begonnen
met praatgroepen waar allochtone meiden kunnen praten over relaties,
seksualiteit, partnerkeuze en verwachtingen van familie. Voor jongens komen
waarschijnlijk aparte groepen. Het is al jaren bekend: hindoestaanse jongeren,
en vooral meisjes, doen veel vaker een zelfmoordpoging dan hun Nederlandse
leeftijdgenoten. Nu zijn er de eerste concrete initiatieven, zoals praatgroepen
op Haagse scholen, om deze jongeren te helpen met hun problemen. Het is niet
genoeg, zeggen hulpverleners. Tjandrika Rangoe heeft veel, heel veel voorbeelden,
het ene nog onthutsender dan het andere. Een 18-jarig meisje dat azijn drinkt
voor de ogen van haar ouders. Een leeftijdgenoot slikt een pot met
kalmeringstabletten en belt dan haar moeder. Haar maag wordt tijdig leeggepompt.
Een 12-jarig jongetje overgiet zichzelf met kokend heet water. Hij is wanhopig,
omdat zijn ouders maar niet wilden ophouden met ruziemaken. Vijfentwintig jaar
werkt Rangoe als maatschappelijk werker in de stad, onder meer voor het S.T.A.M,
het Haagse maatschappelijk werk voor migranten. In 1993 werd hem duidelijk dat
de hindoestaanse gemeenschap een groot probleem heeft. In korte tijd pleegde
toen een aantal hindoestaanse jongeren zelfmoord, in Den Haag en elders in het
land. Twee van hen, een jongen en een meisje, hingen zich in een Haagse straat
samen op aan elektriciteitsdraden. De twee hadden een onmogelijke liefde. Rangoe
laat een voorpagina van De Surinaamse Krant zien uit die tijd: Voor de zoveelste
keer een betreurenswaardig geval van zelfmoord in de Surinaams-hindoestaanse
gemeenschap. Dat had de wake-up call moeten zijn, zegt Rangoe. Ietwat moedeloos:
Maar we zijn tien jaar verder en er is feitelijk niets veranderd. Ook zijn
collega Rosita Naipal van het maatschappelijk werk in Segbroek en Loosduinen
dreigt af en toe de moed te verliezen. \"Het heeft al veel te lang geduurd. De
initiatieven die ik nu zie, hadden er tien jaar eerder moeten zijn.\" Kloof Veel
hindoestaanse meiden lopen op tegen de kloof tussen de regels thuis en hun
sociale omgeving op school. Door hun vader worden ze kort gehouden, ze mogen
nauwelijks of niet uit, tenzij onder toezicht van een ouder familielid. Er wordt
thuis veel van hen verwacht: ze moeten goede cijfers halen en zich netjes
gedragen om de eer van de familie te beschermen. Dat wringt hevig met de
vrijheden en de assertieve houding die op school worden gestimuleerd. Op school
moeten ze zichzelf ontplooien als individu, zelfstandig denken en keuzes maken.
Maar de Surinaams-hindoestaanse wij-cultuur verdraagt dat niet. De jongeren, zo
blijkt uit hun verhalen, voelen zich verscheurd tussen regels en verwachtingen.
Ondanks hun pessimisme zien de maatschappelijk werkers Rangoe en Naipal ook
enkele lichtpuntjes. In de stad zijn de afgelopen maanden voor het eerst
concrete initiatieven genomen om hindoestaanse, en ook Turkse en Marokkaanse
jongeren, met problemen te begeleiden. Onder die groepen zijn eveneens meer
pogingen tot zelfdoding, al is het niet zo hoog als onder hindoestanen.
Inmiddels zijn verschillende Haagse scholen begonnen met praatgroepen voor
allochtone meiden. Waarschijnlijk binnen een jaar komen die er ook voor jongens.
Een keer per week, een half jaar lang, praten meiden in die groepen over
onderwerpen als verliefdheid, relaties, het contact met ouders en de rest van de
familie, seksualiteit. De vertrouwenspersonen op de scholen bemoeien zich
intensiever dan voorheen met de problematiek. De tijd dat een enkele
vertrouwenspersoon zich actief bezighield met het vraagstuk, is voorbij. De
gemeentelijke dienst Public Health, die de initiatieven coördineert, wil ook een
centrale plek in de stad opzetten, van waaruit de hulp voor deze allochtone
jongeren op een centrale plek in alle vertrouwelijkheid gecoördineerd kan worden.
De initiatieven zijn een uitvloeisel van een rapport van vier jaar geleden, toen
uit cijfers van de Haagse GGD bleek dat hindoestaanse meisjes en vrouwen drie
tot vier keer vaker een zelfmoordpoging doen dan leeftijdgenoten. Uit eerdere
cijfers, verzameld tussen 1987 en 1993, was al gebleken dat meisjes tussen de
vijftien en de negentien jaar oud van vooral Surinaams-hindoestaanse, Turkse en
Marokkaanse komaf veel vaker dan Nederlandse jonge vrouwen overgaan tot
zelfverwonding en zelfvergiftiging. Hun zelfmoordpoging lukt zelden, maar het is
dan ook vooral een uiting van extreme sociale stress en depressie, concludeerde
onderzoeker prof. Schudel, hoogleraar klinische en sociale psychiatrie, destijds.
De praatgroepen op de scholen zijn goed, maar er is meer nodig, zeggen de
hulpverleners. Maatschappelijk werker Rangoe bepleit dat ook ouders, broers en
zussen beter moeten worden begeleid. Hij constateert een diepe crisis in veel
hindoestaanse gezinnen. Vaders bellen me en zeggen: ik weet niet meer hoe ik met
mijn kinderen moet omgaan. Of hoe ik met ze moet praten. Hun dochter wil uitgaan
en dreigt weg te lopen als ze haar vriendje niet mag zien. Als hoofd van het
gezin wil de vader regels stellen en verwacht hij gehoorzaamheid. Zijn kinderen
proberen hun eigen weg te gaan, daardoor raken de ouders in paniek. De
familie-eer is tenslotte in het geding. Als je dochter zonder toezicht uitgaat
of een vriendje heeft, krijgt het gezin dat van de hele gemeenschap te horen.
Soms is de vader streng, maar is de moeder voor een zachtere aanpak. Daar lopen
huwelijken op stuk, zegt Rangoe. Deze gezinnen moeten zeer intensief worden
begeleid. Rangoe stelt met hen roosters op. Ik spreek met de zoon of dochter af
hoe laat ze thuiskomen als ze na school de stad ingaan en dat ze, bij thuiskomst,
even een uurtje met hun ouders bijkletsen. Het vertrouwen onderling moet
terugkeren. Dat is vaak een heel lange weg. Gisteren was in het Koorenhuis in
Den Haag een conferentie over zelfmoordpogingen bij hindoestanen, georganiseerd
door de Hindoeraad Nederland (HRN). De eerste grote bijeenkomst over het
taboe-onderwerp, door de hindoestaanse gemeenschap zelf georganiseerd. Rangoe
vindt dat hoopgevend. Die verstikkende deken waarmee alles binnen de familie
wordt afgedekt, moet eraf. Ik word doodziek van de hardnekkigheid waarmee de
problemen worden ontkend en verdoezeld om praatjes in de familie te voorkomen.
De tijd van praten is voorbij, betoogden meer sprekers op de conferentie.
Concrete hulp voor de jongeren én hun gezinnen wordt voor zowel de hulpverlening
als de vertrouwenspersonen op de Haagse scholen het doel. En vooral: de
hindoestanen zullen zelf initiatieven moet ontplooien als het gaat om opvang en
voorlichting. Via hun talloze eigen stichtingen, verenigingen, mandirs (hindoetempels)
en de Surinaams-hindoestaanse moskeeën.
Haagsche Courant 21-11-2003
|
